Temat: nie wiem co dalej

Nie wiem co mam robić, nie mam siły ani ochoty na nic, jest mi źle i smutno i nie wiem gdzie z tym iść. Przed chwilą zarejestrowałam się tutaj, bo przypomniałam sobie, że kiedyś, dawno temu ta strona bardzo mi pomogła. Niestety, od tamtej pory wiele się zmieniło. Nie wiem czy ktoś to w ogóle przeczyta, nawet jeśli nie, to i tak samo "wygadanie się" może coś pomoże?

Nawet nie wiem od czego zacząć, to może zacznę od liczb. Całe życie, no dobra, nie całe, ale powiedzmy od czasów plus minus gimnazjum, kiedy miałam jakieś 15 lat i już przestawałam rosnąć, ważyłam około 75 kg. Przy moim wzroście (168) była to nadwaga, jednak ja w miarę dobrze czułam się ze sobą. To znaczy... kiedy patrzyłam w lustro, wszystko było ok. Przestawało być ok kiedy wychodziłam z domu. Ja nie widziałam w sobie nic złego, ale ludzie owszem. Byłam w szkole "bullied" (czy jest dobry polski odpowiednik tego słowa?) z tego powodu. Więc zaczęłam myśleć, że jestem obrzydliwa. Chciałam schudnąć. To znczy, najpierw chciałam zniknąć. Znalazłam właśnie wtedy Vitalię, schudłam do wagi poniżej 70 kg i super się czułam. Później nie wiem co się stało, nie pamiętam, to było dawno, ale kilogramy w końcu wróciły. Dalej ważyłam te plus minus 75kg, czułam się z tym raz lepiej raz gorzej, jakoś szło.

Aż przestało. Zaczęły się w moim życiu różne problemy, stresy, dylematy, nie będę wnikać w szczegóły. Wyszło tak, że przez ponad pół roku mieszkałam w USA, tam przytyłam do ponad 80, później więcej problemów i stresów po powrocie (oczywiście wszystkie stresy były "zajadane", bo jakże by inaczej) i więcej kilogramów. Moja nowa "normalna waga" podskoczyła do około 84 kilogramów. Nie czułam się z tym dobrze.

A ostatnio, przez ostatnie kilka miesięcy zaczęło robić się tylko gorzej. Dzisiaj ważę 89 kilogramów. Wiem, bo odważyłam się wejść dziś na wagę. I kiedy przez chwilę, zanim się ustabilizowała, mignęło mi 90, to po prostu zamarłam. Miałam problem z tym, ile ważę i jak wyglądam przy 75. 90 to klęska żywiołowa.

Sama waga to tak naprawdę najmniejszy problem. Największym jest to, jak do niej dotarłam. Myślę, że jestem uzależniona od cukru albo może w ogóle od jedzenia? Obserwowałam z bliska przez lata osobę uzależnioną i wiem, że przy każdym uzależnieniu mechanizm jest ten sam. Dziennie zjadam mnóstwo słodyczy, po dwie tabliczki czekolady tak średnio. Zaczęło mnie to ostro niepokoić, kiedy zdałam sobie sprawę z tego, że ukrywam się z tym, popadam w paranoję, staram się codziennie kupować te słodycze w innym sklepie, to jest chore i ja to wiem i dalej to robię.

Potrzebuję coś zmienić. Zapisałam się na siłownię. Chcę zacząć walczyć ze swoim słodyczowo-jedzeniowym problemem (bo to nie tylko słodycze, potrafię wciągnąć niezmierzone ilości fast foodów i popić to hektolitrami coli czy innych słodkich napojów). Nie mogę już na siebie patrzeć i zaczynam nienawidzić siebie już nawet nie za to, jak wyglądam, ale za to, jak słaba jestem wobec głupich zachcianek. Wiem, że to błędne koło, wiem, że czekolada sprawia, że jestem "szczęśliwa" na chwilę, wiem jak to działa, jestem naprawdę dobra w teorii. Gorzej z praktyką. 

Ta dziewięćdziesiątka na wadze dała mi dużo do myślenia i na tę chwilę wydaje mi się, że będę w stanie walczyć, nie ważne, jak ciężko mi to przyjdzie. Ale jednocześnie czuję się taka bezsilna. Chce mi się płakać, jestem smutna? To nawet nie jest smutek, to jest pustka, rozpacz nad kolejną porażką - bo ostatnio każdy dzień jest porażką.

Nie wiem po prostu, co robić.