Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Zyc dalej.... [*]

Witam kochani, dzis zdecydowalam sie tu wejsc i napisac. Sama nie wiem co napisac, co powiedziec, mam w sobie duzo smutku, zalu, bolu...Chcialabym odzyskac tate, chcialabym go znowu miec, moc go ujrzec choc jeszcze na chwile.

W piatek pochowalam tate, byl to dla mnie trudny dzien, pelen lez. Nigdy wczesniej nie mialam z czyms takim do czynienia, dwa dni przed pogrzebem biegalam zalatwiajac sprawy zwiazane ze smiercia taty , a pozniej z pochowkiem. To bylo okropne...ogladanie trumien, budowanie tekstu nekrologow  Na szczescie nie bylam sama, wszyscy wspierali mnie i za to im dziekuje. Moja mama, z ktora nie dogaduje sie zbyt dobrze stanela na wysokosci zadania, wspierala mnie od poczatku do konca. Z tata byla po rozwodzie, nie mieszkali juz dawno razem, zyje od kilku lat juz z innym mezczyzna, a mimo to pomagala mi we wszystkim. Śmierc taty przyniosla mi wiele przemyslen...Postanowilam zmienic swoje postepowanie, byc lepsza dla swojej mamy, ma okropny charakter,jest wybuchowa itp (zreszta ja tez), ale to moja mama i nie chce pozniej zalowac, ze bylam zla corka. Kocham ja bardzo naprawde 

To co czuje w sercu nie da sie opisac, nie mam juz taty, nie moge w to uwierzyc, odwiedzam go na cmentarzu i nie dowierzam. To po prostu niemozliwe, chcialabym tylko lezec w lozku i nie robic zupelnie nic...ale wiem, ze musze zyc dalej, otrzasnac sie i funkcjonowac. To trudne, ale musze zyc dalej, bo mam dla kogo.

A tata...tacie wybaczam wszystko, mam nadzieje ze on mi tez wszystko przebaczyl. 

Przepraszam, za ten wspis smutny, ale chyba potrzebowalam gdzies przelac swoj smutek.

Pozdrawiam was kochani, postaram sie dzis odwiedzic wasze pamietniki. Dziekuje za wsparcie, kondolencje i za to , ze jestescie. To dla mnie bardzo wazne, wasze slowa sprawiaja, ze czuje sie silniejsza i potrzebna choc w malym stopniu, jeszcze raz dziekuje.