Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Czwartek

Miałam kupić Voltaren żel na ból uda, ale mi to ustrojstwo za drogie i na razie sie wstrzymam. Już mam wolne moce przerobowe na Reiki i dziś pierwszy zabieg dla mnie. Taki z intencją. No zobaczymy... Jest jeszcze kundalini reiki i też spróbuję. Może bez maści się obejdzie. Inna sprawa, że maść to chemia. Ja z chemią uważam zwłaszcza taką mocniejszą. Leków ziołowych i naturalnych się nie obawiam. Na rwę udową polecany jest steryd. O mowy nie ma. Jakiś czas temu gdy miałam rwę taką klasyczną, jeszcze przed okresem reiki kładłam się na łóżku masująco- rozgrzewającym chyba nefrytowe to było. Pomagało to. Sterydów nigdy nie brałam, a z kośćmi itp mam problem od lat. Sterydy dla mnie to trucizna...

Cieplej... Snieg znika, a wczoraj jeszcze napadało. Na spacerze wczoraj byliśmy. Dziś też idziemy.

Wczoraj jadłam zupę fasolową z pieczarkami i ziemniakami i zupę z białą kiełbasą, warzywami i kapustą kiszoną. Dziś chcę ugotować zupę z soczewicy.

Suzi siostra Czarnusi, moja dzicząca koteczka. Ma prawie 13 lat i dopiero od czasu odejścia Mruczusia zaczęła przychodzić do mnie. Wcześniej przychodziła gdy leżał na moich nogach Mruczek. Przychodziła i przytulała się do niego. Teraz przychodzi i kłodzie się na moich nogach, ale byle dalej i byle jej nie ruszać. Czy oswoi się tak jak jej siostra? No nie wiem? Czarnusia teraz lubi być dotykana i przychodzi się poprzymilać. Łasi się, mruczy, nadstawia główkę. Najszybciej oswoił się ich brat - Snieżuś. Jego już nie ma 8 lat. Umarł, bo miał słabe serduszko.  Zaginął i po miesiącu złapałam go klatką łapką czego nie przeżył. Pozostały zdjęcia... Nie żałuję, że wyciągnęłam z krzaków prawie 13 lat temu 4 dzikie kocięta. Nie były agresywne. Po prostu się bały. Szara koteczka znalazła dom, a trzy pozostałe spokojnie żyły u mnie tak jak chciały, nie niepokojone. Gdybym była młodsza nie wzbraniałabym się przed wzięciem tak zwanych nieśmiałych kotów. One też pragną mieć domy, a mało kto daje im szansę. Kisną w klatkach albo umierają pod śmietnikami.

A tu Sunia ich siostrzyczka. Wydałam ją i cały czas nie wiem czy dobrze trafiła. Załuję, ze nie została u mnie. Czy jeszcze żyje? Sliczna była... Pamiętam jak dziś gdy ją oddawałam. Pocałowałam w brzusio i włożyłam do transporterka, a ona oparła się łapkami i patrzyła mi w oczy i płakała. Nie miałam wtedy serca. Pamiętam wszystkie moje koty i te którym nie udało mi się pomóc. To moje wyrzuty sumienia. Było ich wszystkich kilkadziesiąt...Tak bardzo za nimi tęsknię czasami...

W przeciągu trzech tygodni chyba pójdę do fryzjera. Będzie farba i obcięcie. Dość mam długich włosów. Na początku przyszłego tygodnia zadzwonię do mojej fryzjerki. Przeniosła salon w inne miejsce i muszę zadzwonić by sie o wszystko dowiedzieć.

Kupiłam książkę o emocjach w odchudzaniu. Ja chudnę i tyję od psychiki. Powinnam nad tym popracować. Nad akceptacją swojego wyglądu też. Łatwiej pomyśleć niż zrobić.

Wczoraj Krzysiek mnie wyzywał, bo kupił tanie maszynki do golenia i nie mógł sie ogolić. Winna byłam ja jak zwykle... Mam wrażenie, że mnie nienawidzi i to rzutuje na zwierzęta. Ciągle teraz mówi, żeby Kajtusia wyrzucić na dwór. Kiedyś był pupilem, ale teraz jest chory i pupilem przestał być. Twierdzi, że koty są w domu dokąd ja żyję. Jak je zabezpieczyć?