Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
roztrzepana głowa

spotykam się z coachem... cudownie mnie wkurza i miesza mi w głowie... przeszywa wzrokiem na wylot, zadaje proste, ale intrygujące pytania...

między pierwszym a drugim spotkaniem poszły sobie ode mnie dwa kilo...

ale nie o tym chciałam pisać... 

namieszało mi się w głowie - jaki mam mieć cel zawodowy - co ja mam zrobić ze sobą - gdzie chcę tak na prawdę pracować - w co włożyć pracę, żeby się nie zmarnować????

chcę się rozwijać, a w domu podcinają mi tylko skrzydła, ciągle mnie nie chcą puścić... mam być tylko ich marionetką, spełniać ich marzenia, życzenia. poświęcić się mężowi, dziecku i nawet matce...

coraz częściej mam to gdzieś, nie chce mi się do domu wracać, bo czuję się tu coraz gorzej, tkwię w matni.... 

"najlepsze dla ciebie będzie to i to, po co chcesz iść dalej w swoim kierunku, przecież po tym pracy nie dostaniesz" ... czyżby chcieli mi powiedzieć NIE MOŻESZ BYĆ SOBĄ?

a ja będę!!! 

wracałam z sesji od coacha, miałam czas żeby zdążyć na najbliższy pociąg i nagle zobaczyłam fontannę... zwolniłam, skręciłam, zaczęłam oddychać... a byłam tak przez niego zmęczona, wyczerpana, że poczułam, że tego mi brakowało... wymieszał, wkurzył, zauroczył, zafascynował, a przede wszystkim popchnął dalej, dał porządnego kopa i zmotywował...

mogę poprzeklinać? 

mam w dupie, że nie szanujący mnie mąż będzie kręcić nosem, bo chcę pracować w taki sposób, że mnie w domu więcej nie będzie.

mam w dupie, że ta, która nie chce odciąć pępowiny, będzie kręcić nosem, bo nie dostanę w swoim zawodzie pracy, a dalej idę w tą stronę!

mam w dupie, że będzie im źle bo chcę w końcu zadbać o to, żeby mi też było dobrze.

I posłuchajcie mnie Wy, którzy to czytacie  - walczcie o siebie, miejcie odwagę oderwać się od bezsensu swojego życia. postawcie sobie właściwy cel i dążcie do niego pamiętając, że ma prawo on się zmienić,że być może za rok już osiągnięcie jeden cel - postawcie sobie wtedy kolejny i kolejny. BĄDŹCIE PO PROSTU SOBĄ...

JA BĘDĘ!!!