Temat: Czy jest jakiś sens tego

Obecnie w takim tkwię. Ciężko powiedzieć co nas trzyma przy sobie, chyba tylko strach przed nową rzeczywistością, w której jesteśmy sami. Wiem, że on mnie kocha na swoj jakiś sposób, ale nie jest to dla mnie miłość bezinteresowna, solidarna i lojalna. Po prostu nie czuje się dla niego osobą ważną, dla której skoczyłby w ogień. Ja mogę powiedzieć, że kocham, ale jestem zaborcza, wyniosła i dumna  przez co pewnie również moja miłość jest inaczej odbierana. Zawsze było tak, że były jego problemy i moje problemy. Ale ciągle powtarzałam sobie, że to z czasem minie, że przecież nigdy nie jest tak, że odrazu ludzie są ze sobą zżyci. Ale minęły dwa lata i dalej jest tak samo. Często mówię mu czego mi brakuje i czego potrzebuje, ale nigdy nie jestem słuchana. Pewnie w drugą stronę jest tak samo. Oboje moim zdaniem zawiedliśmy, albo nigdy nie powinniśmy być razem. Czuje się tym związkiem tak bardzo zmęczona, rozczarowana i zawiedziona. Tak po prostu po ludzku mi przykro, czuje się strasznie niezrozumiana, opuszczona i wykorzystywana. Chciałabym dać sobie szansę na lepsze jutro, ale mam wielkie opory. I w pewnym stopniu tez chce walczyc o ten związek, w końcu tyle wytrzymaliśmy ze soba, że chyba coś to znaczy. Ciężko mi to przekreślić. Kolejny problem jest taki, że on ma problemy finansowe, a mieszka u mnie. Moja godność człowieka nie pozwala mi go zostawić w takiej sytuacji, a tym bardziej wyrzucić go, mimo że teoretycznie ma gdzie wrócić. Czuje się naprawdę w kropce. Każdy dzień to dla mnie katorga... Każdego dnia myślę, że dzisiaj się miło zaskocze. Jedna zawsze jest to co zwykle. Myślę, że mam naprawdę niskie oczekiwania, ale dla niego minimum to i tak zbyt wiele. Nie będę przytaczać konkretnych przypadków, bo to można książkę na ten temat napisać, której nikt nie przeczyta. Po prostu nie wiem co robić, czy ryzykować czy dalej walczyć. Dodam, że jego rodzice i moi rodzice to też związki, których między sobą tylko darli koty. Nigdy nie było między nimi miłości i wzajemności. Teraz są przed emeryturami i ich życie dalej tak samo wygląda. Ja nie chcę takiego życia dla siebie.

Może ktoś był w podobnej sytuacji i doradzi mi, może komuś udało się wyłuskać z takiego związku coś lepszego.. dodam, że proponowałam mu psychologa, jednak on odmówił.