Temat: Obraz ciała, widzę inaczej niż inni

Wiele osób twierdzi,ze jesli schudnę jeszcze troche to zniknę zupełnie ;/ Czuję,że schudłam itd,ale od nigdy nie mialam szczupłych nog-to moj koszmar calego dziecinstwa,z ktorym wiąze się zbyt wiele zlych wspomnien,bym od tak mogla o tym nie myslec.

Ale staram się przynajmniej popatrzec na to z innej strony. Na przyklad widzę na ulicy dziewczynę z pięknymi nogami(moj najwiekszy kompleks oczywiscie) i zwyczajowo pomyslalabym:"on ajest idealna...."ale patrze dalej i widzę,że ma sporo większe ramiona ode mnie albo zero cycków albo krotką szyję(co swoja drogą moze byc jej demonem). Tlumaczę sobie,że nie ma ideałow,po prostu nie ma.

I chocby nie wiem co robic mozna się w dązeniu do ideału tylko zatracic i stracic caly sens zycia.

Pomagają mi tez programy typu"Trinny i Susannah". Patrze na Trinny,ktora wygląda bosko,a po chwili rozbiera się,staje przed lustrem i pokazuje uczestniczkom,ze tez ma obwisły tyłek i krotkie nogi. I co? Po prostu sprytnie to maskuje i czuje się ze sobą swietnie!

Co jeszcze pomaga? Troche dystansu do siebie,naprawdę.......Przyznanie się przed sobą-"Mam troche tłuszczyku na udkach,no i co?"Gdy słucham czasami moich smucących,NAPRAWDE CHUDYCH (np 44kg/165 wzrostu) koleżanek,to po prostu im wspolczuję. Kazda z nas ma cos,czego nie lubi,ale tracenie mlodosci na smetnym powtarzaniu sobie"jestem gruba i brzydka" to porazka!(chociaz w tym przypadku pewnie chec zwrocenia na siebie uwagi).

No tak,wszystko siedzi w głowie..........

Ale wiem jedno-nie mozna tego tak zostawiać. Trzeba przemyslec parę spraw-co jest dla nas wazne, DLACZEGO tych kilka centymetrów w obwodach jest takie wazne?

Dopiero powoli zaczynam rozumieć jak wiele cennego czasu stracilam rozmyślając o ciele,kompleksach,maskując się,płacząc z TEGO powodu........

ignotumlen - strzał w dziesiątkę. to wszystko prawda, co napisałaś, zgadzam się co do każdego słowa. ja nie chciałabym być przeraźliwie chuda, współczuję dziewczynom z anoreksją. nie dążę do niej nawet chyba podświadomie, o ile można znać swoją podświadomość. to wszystko jest tak zagmatwane i dziwne, że sama nie wiem jak ubrać to w słowa. widzę zmiany po ciuchach, po zdjęciach sprzed kilku lat. widzę. ale jest mi daleko do mojego wymyślonego ideału i nie wiem jak sobie uprościć życie dążąc do niego. bo jak mój partner mówi mi, że jest ok, ale bez entuzjazmu (bo jak ma się domyślać, że nie dociera to do mnie? nie chodzi przecież o sztuczne ochy i achy) to ja to dobieram jako "ok" czyli zadowalająco. ale nie doskonale. dziwne to i głupie jest.

Ja mam tak samo - od dzieciństwa.

Teraz też wszyscy mi mówią, że szczupła jestem, ale ja tego nie widzę :( A nogi to mój największy kompleks. I grube kolana. Staram się z tym walczyć, ale na razie mi nie wychodzi.

koralgolka mam tak samo, wszyscy mówią że znikam, faktycznie kg lecą w dół dziś cm tez mniejsze niż tydzień temu a mi ciągle mało..... i czuje sie cudnie jak mało zjem, brzusio jest płaski a ja czuje że chudne, choc wiem ze od pasa w góre wygladam fatalnie tylko te wielkie udaaaaaa nie daja mi spaćc, nie wiem jak mam to przerwać......