Temat: 70 niezmarnowanych dni.

no to bez sensu...sparowałabym go z kimś innym.
siebie też bym sparowała. ale nie chce mi się póki co żyć towarzysko.

jutro nowy dzień i tydzień. za chwilę nowy miesiąc. nowy rok.
a u mnie stagnacja.

sparuj mnie z nim

u mnie ten marazm trwa już od wielu wielu lat

chciałabym ruszyć, ale też bym nie chciała, obecna pozycja jest sprawdzona, bezpieczna, po co się narażać na jakieś dziwne nieprzewidywalne sprawy.

idźmy już spać, ćwiczmy, róbmy coś.
jestem  zarośniętym grzybem !


uschniętym, woda mi się skończyła. ( i zatrzymała we mnie też, okropne uczucie )
dzień w domu zaliczony, pora zabrać się znów do pracy nad sobą.

póki w coś się zaplączę, muszę dojść do ładu ze swoim ciałem. dojście do ładu ze sobą pewnie potrwa jeszcze dłużej.

zaraz rodzina będzie mi truć , pytać czy mam narzeczonego (nienawidzę tego wyrażenia!) i życzyć jakiegoś krakusa blablabla. a ja niezręcznie się uśmiechnę i powiem jak zwykle, że nie potrzebuję chłopaka i dobrze mi tak jak jest. co przecież częściowo jest prawdą.

moja siostra ma strasznego chłopaka. pracuje na stacji benzynowej, bo rzucił informatykę. nie podobało mu się programowanie. najchętniej siedziałby cały dzień w domu przed tv. dosłownie nie robi nic. nie ma żadnych zainteresowań, ani ambicji. gra w pokera przez internet, bo nie ma innego pomysłu na dorobienie się czegoś. nigdy nie wynajmował mieszkania, choć ma już prawie 30 lat, tzn ze 27. mieszka w jakimś pokoju u jakiejś rodziny od kilku lat.

pytać czy mam narzeczonego (nienawidzę tego wyrażenia!) i życzyć jakiegoś krakusa blablabla. a ja niezręcznie się uśmiechnę i powiem jak zwykle, że nie potrzebuję chłopaka i dobrze mi tak jak jest. co przecież częściowo jest prawdą. 

a moja siostra dostarczyła tacie wymarzonego zięcia. jest okej, chociaż chyba na siłę próbuje być fajny i młodszy niż jest, co z mojej perspektywy wygląda czasem żałośnie. mój ewentualny facet pewnie nie przypadnie mu tak do gustu. nie mówiąc już o moim bracie, któremu się teraz jeszcze bardziej obrywa mimo że jest dorosły, przez cholerne porównania. mam ochotę za to nawrzeszczeć na ojca ( chociaż już nie raz się przez to z nim spinałam ), ale to już inna historia.

mam wrażenie że myślą wtedy, że jestem pewnie jakaś wyniosła i mam nie wiadomo jakie wymagania.

moja kuzynka, rok starsza, planuje ślub z chłopakiem po zawodówce, bez matury. nie odbieram mu poczucia humoru, wydaje się być sympatycznym i dobrym facetem, ale kurde.... :s

bo teraz to ja jestem 'wielka pani z krakowa' -.-''''''