Temat: BED czy Bulimia-Potrzebuje Waszej rady

Cześć :) Na dzień dobry muszę Ci powiedzieć, że strasznie współczuje, bo wiem przez co przechodzisz Jeszcze w lutym ważyłam około 52kg, parę dni temu około 72... prawie 20kg! Zwykłemu śmiertelnikowi może się to nie mieścić w głowie. Dla nas to norma.

Nie jest wstydem choroba i nie jest wstydem niemoc nie pozwalająca na zrobienie z tym czegokolwiek, bo taki jest obraz choroby. Jestem "doświadczoną" kompulsowiczką, od paru lat borykam się z tym problemem. Nie chodzę na terapię, pracuję nad sobą sama. Przełom nastąpił w momencie, kiedy dotarło do mnie z całą mocą, że mam nienormalny stosunek do jedzenia, że jedzenie pełni w moim życiu funkcje inne niż tylko odżywienie mojego organizmu, że przez jedzenie krzywdzę siebie i bliskich, że bywam agresywna, miewam nieuzasadnione huśtawki nastroju, ciągi jedzeniowe, podobnie jak alkoholik ma ciągi alkoholowe, niezdrowe wahania wagi. Zrozumiałam, że jestem uzależniona od jedzenia, że bardzo szkodzę swojemu zdrowiu. Ale dopóki sama tego dogłębnie nie zrozumiałam, to wszyscy mogli mi dookoła mówić, co mam robić i jak postępować. Tak naprawdę, to tylko Ty sama możesz siebie przekonać, żeby się z tego leczyć. Ja uważam, że warto bo każde uzależnienie, każda taka dysfunkcja, bruździ w życiu, pogarsza jego jakość i stosunki z bliskimi, ale musisz chcieć i być gotowa na wysiłek - czy to samodzielny, czy z pomocą psychologa.
To nieprawda, że psycholog jest nieprzydatny. Jeżeli to jest zaburzenie odżywiania o głębszych korzeniach, to może pomóc, naprowadzić na jakąś ścieżkę, która pozwoli jakoś się z tego wyplątać, bo niektórych mechanizmów zachodzących w głowie, w psychice, człowiek nie jest w stanie ocenić i rozpoznać sam. Są też grupy samopomocy, podobnie jak AA, są anonimowi żarłocy. Niektórzy korzystają z terapii lub AŻ, niektórzy z jednego i drugiego, każdemu odpowiada co innego. Ja nie należę do AŻ, ale podczytuję forum, próbuję wcielać w życie niektóre ich metody. Jedno jest pewne - tam nikt cierpiący na kompulsje nie zostanie wyśmiany i nikt nie będzie wmawiał, że taki problem nie istnieje.
Nic konkretnego nie umiem Ci poradzić, nie znam Cię. Wiem, że dla mnie największym problemem było przyznanie przed samą sobą, że z tym aspektem swojego życia kompletnie sobie nie radzę, bo zawsze chciałam mieć wizerunek osoby, której się wszystko udaje. Teraz już tak nie uważam, wiem że każdy ma prawo do słabości i błędów, i nie jest przez to gorszym człowiekiem. Moją słabością są właśnie kompulsje - a przyznanie tego faktu wcale nie wyklucza chęci pracy nad tym, wręcz przeciwnie, mobilizuje mnie do tego. Poza tym to każdy musi sam stwierdzić czy czuje, że ma szansę poradzić sobie sam. Ja obserwuję swoją przypadłość przez wiele lat, wiem coraz więcej i mam poczucie, że chcę sama się z tym mierzyć. Ale gdyby to wymknęło mi się spod kontroli i gdybym czuła, że absolutnie nie dam rady sama, to nie miałabym problemu, żeby zgłosić się po pomoc - od tego są właśnie terapeuci.

Dziękuję Wam bardzo..
I to uczucie, że nie jestem sama-Boże jakbym chciała żebyśmy wyleczyły się z kompulsów i żeby wtedy życie stało się wartościowsze.

Obie poruszyłyście znajome mi i bardzo istotne sprawy-Właściwie to wszystko co zrobić chcąc wyzdrowieć, Ja równies węszyłam długo, pracowałam nad sobą,nad zrozumieniem siebie, czytałam wszystkie istotne informacje,oglądałam filmy, czytałam ksiązki, rozmawialam z innymi ludzmi zarówno wtajemniczonymi,jak i z mojego otoczenia którym ten problem byl nieco mniej znany-ale dzieki nim równiez doszlam do wielu konkluzji. Ale jednak nie poradze sobie bez pomocy specjalisty-i na tym chyba koniec tematu, Wlasciwie to zachęciłyście mnie do tego żeby jednak poddać się terapii-Bo afirmacje, rozmowa z bliskimi, to już za mna i zawiodło, a ja sama jestem zdolna do takich zachowań pod wpływem głodu lub rozdraznienia obiadaniem , że nie odpowiadam za siebie..


Później odpisze dokladnie-Ja myśle, że juz nie panuje nad tym, ze to jest silniejsze,np. przez ostatni tydzień czułam się na siłach żeby wyjsc z tego -robiłam to co Jaznikamko mi poradziłaś..I liczyłam się z tym, że kompulsy wrócą-ale że z tą wiedzą nie rozchwieje się jak wcześniej. Jednak od paru dni znowu sie obiadalam-a teraz..boje sie ze przejde w ta druga skrajność-zeby zabic w sobie poczucie winy,ukarać siebie I wiem że na dzien dzisiejszy bylam byc w stanie przez kolejne pare tygodni nie jesc nic-malo tego-apetyt mam,mialam zawsze,jeztem lakomczuchem..Ale mam tez jadlowstret-straszny,na mysl o jedzeniu w tej chwili robi mi sie niedobrze.. Nie zjadlam jeszcze sniaania-i chociaz wiem ze to tylko spowolni moj metabolizm to mam tak spuchnieta twarz i wyrzuty sumienia ze dzisiaj nie jestem w stanie jesc normalnie,jakbym sie "przemeczyla" jedzac zdrowe normalne posilki-jutro juz byloby lepiej-a ja nie zjem nic albo zaczne od czekolady,od frytek i bede sie obiadac- I wiem ze to bardzo silne,silniejsze-chociaz moglabym sie postarać-ale nie..

Naprawde odrzuca mnie od jedzenia na ten moment..

Co to jest? Jezeli wlasciwie okres niejedzenia lub wyrzutów sumienia po liściu salaty jest nawet dluzszy niż okres obiadania sie-a wlasciwie równy-raz nie nawidze jeść,innym razem kocham to.

Jeszcze jedna kwestia którą chciałam poruszyć to właśnie samopoczucie-Nie jedząc czuje się świetnie, nie mam wyrzutów sumienia co do wyglądu,jednak czuje wewnetrznie ze robie cos zlego swojemu organizmowi, i po dlugim okresie niejedzenia, przestaje sypiac-jestem jak kat nad swoim cialem-I taka samą formę taka przyjmuje obiadajac sie-Gdy zjem ten pierwszy wiekszy posilek-zaczynam jesc bo mowie sobie, że juz zniszczylam swój wygląd a teraz jedz,nawet nie masz sily ale masz za kare jesc-a po to jedzenie ide jak narkomanka,moje nogi ciagna sie po ziemi nie nadazaja za wyciagnietymi ramionami-ile mialam sytuacji w krorych bralam juz cos do reki i odkladalam,i tak w kółko az w koncu poległam. Czuje sie wtedy to silne napiecie,stres-dobrze ze znajomi mnie wtedy nie widza-jednak nie mam juz problemu z obiadaniem sie przy kims a jedzeniem w samotnosci-w samotnosci bardziej sie skupiam na jedzeniu i jest to dla mnie wieksza radosc.. Jednak ogólnie wole jesc na dworze lub przy kimś-moze podswiadomie wiedzac ze wtedy zjem mniej.

A jedzac tyle ile powinnam-i tak czuje sie obiedzona a moglam jesc czekoladki,wszystko..I to poczucie winy ze jednak moglabym jesc mniej we mnie siedzi-dlatego najkrotsze byly u mnie wlasnie te okresy zdrowego odzywiania-bo w pewnym momencie czulam ze nie robie nic specjalnego,ze przestaje chudnąć albo ze wyglądam jakoś nieatrakcyjnie i wtedy zaczynam sie znowu obiadać.

Z całego serca dziękuję Wam za porady i życzę żeby Wam się wszystko ulozylo.

O! i musze poprawic wątek bo pisałam nieprzytomna nad ranem:P

Osobiście mi to wygląda na bulimię anorektyczną - ale nie widząc Cię , ie widząc jak się zachowujesz, nie rozmawiając z Tobą oko w oko nikt Ci nie postawi diagnozy.

Przeglądając wpisy innych przed oczami mi stanęło - nie idź do psychologa, on Ci nic nie powie, a psychiatra nafaszeruje Cie lekami od których się uzależnisz. Chyba nigdy nic głupszego nie usłyszałam - bez urazy ...

Psycholog nie powie Ci co masz zrobic, nie da Ci gotowej odpowiedzi, ALE pomoże znaleźć przyczyne ( co jest konieczne do pozbycia się problemu - a zadziwiające jest to co może byc przyczyną, często np osoby ze skłonnościami do bulimii pochodzą z rodzin fanatyków religijnych hę!), pomoże Ci wybrać drogę, pomoże Ci wybrać cele. Przyjaciółka będzie dla Ciebie przyjaciołką, rodzice rodzicami , bliscy bliskimi, ale oni sie na tym nie znają! Nie wiedzą na czym polega mechanizm zaburzeń odzywiania! Oczywiście ich wsparcie , a czasem nawet tzw terapia uczestniczaca, rodzinna jest niezbędna i bardzo pomocna.

Widac, że chcesz sobie z tym poradzić, męczysz sie i masz obecnie motywację do leczenia - póki tak jest powiem ci tylko jedno : SIO DO PSYCHOLOGA!!!!!

Pozdrawiam i powodzenia!