Temat: tyję!! help!

Hej. W rok schudłam 18 kg. Ale to nie był ciągły proces, bo np. miesiąc trzymałam super dietę, potem trochę byłam tym zmęczona i sobie odpuszczałam na jakiś czas, a potem znów wracałam na dobre tory. Waga do której zeszłam nie jest tą moją wymarzoną, mam w planach schudnąć jeszcze trochę, ale... co z tego, że mam takie plany? Nie wiem, tracę rachubę! Juz na wszystkie sposoby sobie tłumaczę. Mówię sobie: powrót do diety! I wszystko pięknie, rano owsianka, w szkole kanapeczka, zdrowy obiadek (wszystko takie, jak lubię i mi smakuje) a potem małpi rozum i zjadłabym wszystko, co dobrego widzę na swojej drodze. Może to przez zmęczenie, przez tą zimową aurę, a też mam ostatnio sporo stresów i nerwów, bo rozstałam się z chłopakiem po 2 latach, którego bardzo kochałam i kocham nadal, a dowiedziałam się, że on choruje i nie powinnam mieć do niego żalu o pewne sprawy za które go (nie wiem jak to nazwać) obraziłam, wyzwałam. Tak więc nie udaje mi się tego utrzymać, więc mówię sobie: dobra, skoro nie dieta, to chociaż jedz normalnie, jak normalna nastolatka, i nie przytyj a utrzymaj wagę! No z tym że to też tylko działa do momentu, aż mi umysł spłata figla i wyłączy się zupełnie zapominając, co jeszcze parę chwil temu myślałam i sobie planowałam. Jestem przerażona, bo przytyłam już 3 kg, czyli ważę 70 kg, a cholernie trudno było mi zejść poniżej tej przeklętej liczby 70 i byłam przeszczęśliwa, gdy się od niej odbiłam, a teraz... tak gwałtownie się zbliżam znów do nadwagi! I nie wiem jak to zatrzymać, przez ogarniający mnie smutek i poczucie bezsensu wymyka mi się to spod kontroli! Nie wiem co robić, mam ochotę usiąść i płakać, poradźcie coś :( Dodam, że przez ten cały czas, bez względu na to, czy akurat byłam na ścisłej diecie, czy sobie trochę popuszczałam, byłam bardzo aktywna fizycznie, i nadal tak jest, codziennie chodzę na godzinne treningi. Tylko że to nie ma na mnie wpływu, bo gdy jem dużo to tyję średnio kilogram w trzy dni. TO mnie dobiło jeszcze bardziej i zupełnie odechciewa mi się żyć. Mam mega rozchwiane emocje, w jednej chwili czuję się mega zmotywowana, powtarzam sobie, że zaraz lato i będę super laską, a potem przeglądam się w lustrze i wpadam w rozpacz. Zupełnie zapominam o sukcesie, który osiągnęłam do tej pory i czuję się jak spaślak. I zapewne zaraz nim będę, jak się nie ogarnę! Jestem pewna żę chwila moment a wrócą mi wszystkie te kilogramy. Ratunku, jak się ogarnąć, uspokoić, wyciszyć chore myśli i kontynuować swoją dietę? Z tym, że ja już nie potrafię się normalnie odżywiać i zepchnąć jedzenie na dalszy plan, ono jest moim priorytetem i przez pryzmat jedzenia/chudości patrzę na 90% spraw życiowych. Albo jestem na diecie i wszystko wyliczam, kontroluję, albo nie jestem i moim celem to nażreć się jak najbardziej, do zrzygania niemal. Walczę ze sobą od dawna i nic mi nie wychodzi... A teraz jeszcze marnuję to, nad czym tak długo pracowałam... :(((