Temat: do usunięcia

Ciliegiaa napisał(a):

Zrobisz co zechcesz, ale ja czytając wpisy innych użytkowniczek forum zaczęłam się zastanawiać, czy ja przypadkiem nie żyję w innym świecie. Jestem wykształcona, obracam się też wśród takich ludzi i wierz mi, że piwo czy wino, nawet kilka razy w tygodniu, jeśli jest tylko i wyłącznie dla relaksu jest czymś zupełnie normalnym  ( i nie dla mnie, tzn. był czas na studiach kiedy tak, ale obecnie alkohol przestał mi smakować zupełnie. Większość moich znajomych i przyjaciół czasem po pracy sobie pozwala na piwko lub lampkę wina, bo lubią albo dla towarzystwa). Po tym co opisałaś, ja nie widzę absolutnie symptomów alkoholizmu. Facet potrafi odmówić, potrafi przystopować i potrafi nie pić - z tego co piszesz nie ma z tym najmniejszego problemu, a jego praca, plany, podejrzewam, że także związek i rodzina stoją dużo wyżej niż alkohol. Alkohol jest dla ludzi, ponadto Twój partner jest bardzo młody - sama napisałaś, że nie miał życia studenckiego. Ja też nie miałam i w sumie zaczęłam odreagowywać na ostatnim roku studiów i odreagowywałam jeszcze jakieś 1,5 roku po ich ukończeniu - przy czym odreagowywanie nie oznacza upijanie się do nieprzytomności, a właśnie częste spotkania towarzyskie przy piwku lub jakaś impreza. Każdy też jest innym, to, że większości użytkowniczkom forum alko nie smakuje, nie znaczy, ze ktoś nie może tak po prostu lubić smaku piwa i go pić dla przyjemności. Ja uważam, że nie masz absolutnie powodów do obaw, ale powinnaś z nim pogadać, tak na spokojnie i mu opowiedzieć o tym co Cię martwi i poprosić by jednak ograniczył alkohol, zwłaszcza ten mocny i ten wypijany w samotności po pracy. Wytłumacz mu, że się martwisz i że to nie jest może najlepsza forma relaksu. Pamiętaj, to, że teraz ( w mojej opinii) nie ma się czym martwić, nie oznacza, że nie może przekształcić się to w problem i tutaj akurat zgodzę się z niektórymi wypowiedziami, że może stać się tak, że partner wyrobi sobie nawyk picia, a to początek problemów. Każda psychika jest inna - to, że większość alkoholików zaczynała w podobny sposób, nie oznacza, że każdy, kto w młodości tak robił skończył jako alkoholik. 25 lat to jeszcze wiek studencki, facet jest odpowiedzialny, pracuje, możesz na nim polegać.. ja bym wyluzowała, jednak oczywiście obserwowała w jakim kierunku to idzie. Powodzenia.

Nyasu napisał(a):

Ciliegiaa napisał(a):Zrobisz co zechcesz, ale ja czytając wpisy innych użytkowniczek forum zaczęłam się zastanawiać, czy ja przypadkiem nie żyję w innym świecie. Jestem wykształcona, obracam się też wśród takich ludzi i wierz mi, że piwo czy wino, nawet kilka razy w tygodniu, jeśli jest tylko i wyłącznie dla relaksu jest czymś zupełnie normalnym  ( i nie dla mnie, tzn. był czas na studiach kiedy tak, ale obecnie alkohol przestał mi smakować zupełnie. Większość moich znajomych i przyjaciół czasem po pracy sobie pozwala na piwko lub lampkę wina, bo lubią albo dla towarzystwa). Po tym co opisałaś, ja nie widzę absolutnie symptomów alkoholizmu. Facet potrafi odmówić, potrafi przystopować i potrafi nie pić - z tego co piszesz nie ma z tym najmniejszego problemu, a jego praca, plany, podejrzewam, że także związek i rodzina stoją dużo wyżej niż alkohol. Alkohol jest dla ludzi, ponadto Twój partner jest bardzo młody - sama napisałaś, że nie miał życia studenckiego. Ja też nie miałam i w sumie zaczęłam odreagowywać na ostatnim roku studiów i odreagowywałam jeszcze jakieś 1,5 roku po ich ukończeniu - przy czym odreagowywanie nie oznacza upijanie się do nieprzytomności, a właśnie częste spotkania towarzyskie przy piwku lub jakaś impreza. Każdy też jest innym, to, że większości użytkowniczkom forum alko nie smakuje, nie znaczy, ze ktoś nie może tak po prostu lubić smaku piwa i go pić dla przyjemności. Ja uważam, że nie masz absolutnie powodów do obaw, ale powinnaś z nim pogadać, tak na spokojnie i mu opowiedzieć o tym co Cię martwi i poprosić by jednak ograniczył alkohol, zwłaszcza ten mocny i ten wypijany w samotności po pracy. Wytłumacz mu, że się martwisz i że to nie jest może najlepsza forma relaksu. Pamiętaj, to, że teraz ( w mojej opinii) nie ma się czym martwić, nie oznacza, że nie może przekształcić się to w problem i tutaj akurat zgodzę się z niektórymi wypowiedziami, że może stać się tak, że partner wyrobi sobie nawyk picia, a to początek problemów. Każda psychika jest inna - to, że większość alkoholików zaczynała w podobny sposób, nie oznacza, że każdy, kto w młodości tak robił skończył jako alkoholik. 25 lat to jeszcze wiek studencki, facet jest odpowiedzialny, pracuje, możesz na nim polegać.. ja bym wyluzowała, jednak oczywiście obserwowała w jakim kierunku to idzie. Powodzenia. Nie masz pojęcia jak Ci jestem wdzięczna za ten komentarz. Bo bo tym, co dziewczyny napisały, to już mi się niedobrze robiło ze stresu i przerażenia. Nadal będę się o niego martwiła i dojrzałam chyba do tego, żeby przy najbliższym spotkaniu porozmawiać bo nie chcę, żeby ryzykował. Poproszę, żeby ograniczył i uważał. Ale nie chce mi się wierzyć, żeby to było takie stadium, że nie ma odwrotu. Będę trzymała rękę na pulsie, ale dałaś mi promyk nadziei. 

Nyasu napisał(a):

nuta napisał(a):.....poprosisz zeby ograniczyl, bo pewnie kilku tygodni bez alko nie wytrzyma.  Trzymam kciuki aby sie udalo, ale sluchaj swojej intuicji. Napisalas ten post, bo zaczynasz miec watpliwosci - to sie nie bierze z powietrza. Ja nie mam takich wapltiwosci odnosnie mojego faceta.  Na 3 strony, jedna opinia jest powiedzmy pozytywna (ale chodzilo o alkohol nawet kilka razy w tygodniu, ale Ty piszesz o codziennym albo prawie codziennym piwie +mocny alkohol raz na tydzien ), i tego sie uczepilasz, ze to jednak NORMALNE.   Sluchaj swojej intuicji, miej oczy otwarte. Jak z nim zamieszkasz, to dopiero sie przekonasz jak jest. Teraz sobie mozesz gdybac. Moze tak, moze nie, ale to jest powazny powod do niepokoju i obserwacji. Obserwacji, poniewaz to jest jego wybor, co z tym zrobi. Przeinaczasz. Nie napisałam nigdzie, że nagle zaczęło mi się to wydawać normalne. Napisałam za to, że nadal się będę martwić i poproszę, żeby ograniczył. Jedyne co z tamtego posta wyciągnęłam dla siebie to to, że mój poziom stresu z 300% zszedł do 120. Tak wiem, duży skok, ale to nadal duży stres który przeżywam. Po prostu dzięki temu może usnę dzisiaj wieczorem i przetrwam tydzień do rozmowy twarzą w twarz.