Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Sobota

Nowy 2025. W tym roku będę mieć 41 lat.

Stary rok przeminął i nie robię jego rachunku, był zbyt...oby ten był lepszy.

Co w nowym się wydarzy? Jakoś tak nie widzę od 10 lat wyjścia ze swojej pętli otyłości, a ja się starzeję.

Z obserwacji, do chudnięcia przyczynia się u mnie: 

stała aktywność fizyczna, 10 000 kroków dziennie minimum i/lub jazda na rowerze. Z aktywności jakie lubię to taniec i chodzenie po górach, ale to jest nie osiągalne dla mnie teraz. Nie mam kondycji za grosz. Dla mnie te 10 tys kroków to wyczyn.

3/4 średniej wielkości posiłki dziennie bez podjadania, najlepiej niskie węgle 

Ale  najważniejsze to poczuciu bezpieczeństwa i stałego rytmu dnia. Jak tego nie ma to jestem w trybie nerwicowo/depresyjnego przetrwania z dopaminową ścieżka zajadania stresu. I nie umiem wydeptać innej, mimo prób. Zatrzymać to mogę tylko jak się ruszam i ale wtedy waga stoi, nie spada. By spadła muszę docisnąć śrubę. Śruby nie mogę doścignąć w systemie nerwicowym, bo kończy się napadami na lodówkę. W tym momencie widzę mgłę w tym temacie.

Codziennie przeglądam oferty i wysyłam CV. Brak pracy, zostaje mi tylko malowanie na razie. I muszę sama narzucić sobie rytm dnia. Ale jest nerwowa niepewność co dalej. Jak coś znajdę, to potem będą nerwy, że nowe miejsce, poza tym wysyłam mydło powidło...

No także opcji na chudnięcie na razie nie widzę. A czuje już te przybrane kilogramy dotkliwie.