Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Immunoterapia c.d .

W piątek po przyjęciu dawki pembrolizumabu wybrałam się z córą na zakupy. Zabrałam potem z auta siaty, szalik, okulary przeciwsłoneczne... a zostawiłam torebkę. Wróciłam więc po nią. Wzięłam klucze ofkors, ale nie zamknęłam mieszkania. No. Taka roztrzepana i niemądra jestem po tym leku. Półczłowiek półgłówek kurde.

A fizycznie też jest dziwnie. Tak, ja już brałam pembrolizumab wcześniej, ale zawsze z chemią więc pod osłoną sterydów. Teraz jest czyste podanie, bez leków wspomagających. W piątek wieczorem po kroplówce po prostu padłam wykończona. Wczoraj się obudziłam z uczuciem potwornego zmęczenia. Ale polazłam do lasu mimo wszystko bo nie pozwolę, żeby dziad odebrał mi żyćko. Przynajmniej póki nie powalił mnie całkowicie! 

Dziś dalej mam uczucie niemocy. Takie wiecie... jakbym spała o kilka godzin za długo. Ścisk w głowie i ogólne rozmemłanie. Ale na spacer znów pójdę. Świeże zimne powietrze dobrze mi zrobi.

A psychicznie jeszcze się nie pozlepiałam. Walczę z myślami, że się z tego dziadostwa nie wywinę. Pod czaszką tworzą mi się scenariusze rozmowy z moimi wiedźmowymi psiapsiółkami i instrukcje jak mają ułożyć świat beze mnie. Tak, głupie. Ale na razie średnio sobie z tym radzę.

Jestem na zwolnieniu lekarskim bo potrzebuję swobody by poukładać dalsze leczenie. We wtorek mam planowanie radioterapii, a w czwartek jadę znów na ONKO bo Doktorka chce zrobić jakieś dodatkowe ekstra badanie z krwi. Trochę naginając procedury więc muszę być przyjęta na oddział, ale nie mogę być w tym czasie leczona. Dlatego nie mogła mi pobrać krwi w piątek, gdy dostawałam pembrolizumab. Durna biurokracja. Co zrobić...

Tak się czuję jak prezentuje poniżej Toya. Łapki wystawione na świat, ale głowa zupełnie nieobecna...

A.