Temat: rocznik 1979 - schudnijmy przed 30tką

 U mnie w pracy znowu krucho,zamówienia się kończą i w ogóle.W zasadzie powinnam się przyzwyczaić,ale jakoś zawsze człowiek ma nadzieję!

A pewnie, że można Bierzcie ile się da!

Praca... Powoli wisi nade mną to widmo...

Z nauką super pomysł. Też kiedyś chciałam się uczyć  ale na miejscu nic sensownego nie było, a z wyjazdami już mnie nie stać. Uczę się angielskiego sama, ale kiepsko mi idzie:) Jak nie mam nad sobą "kata", to trochę olewam i właściwie, to w kółko magluję, to co już umie:)

kitta, u mnie wlasnie podobne nastroje...

Kateszka, jako "mądrzejsza" o około półtora roku matkowania powiem Ci, że nastawiam się następująco (tzn w dniach lepszego nastawinia do losu ;-): dziecko/dzieci są bardzo ważne i tego nie da się nieststy odłożyc na emeryturę. Moje spowolnienie życiowe staram się max wykorzystać dla małego, bo jak do niczego innego aktualnie się nie przykładam na 100% (tzn do robienia 'kariery") to choć dziecko na tym powinno skorzystać najwięcej jak się da. Staram się nie tracić z oczu celów pomacierzyńskich, ale zdaję sobie sprawę, że dopóki mały jest mały wyżej d... nie podskoczę. Smutne to czasem, ale odbiję sobie za kilka lat! Tak przynajmniej się nastawiam :-) a pozytywne myślenie to podobno dużo :-) Szkoda, że tak daleko mieszkamy od siebie, bo mogłybyśmy się spotykać i nastrajać wzajemni pozytywnie do życia :-)

Nie dorosłam do diety :-) Ubrałam wczoraj stare spodnie i stwierdziłam, że wyglądam w nich świetnie :D Na dodatek jakiś ćwierć menel na ulicy krzyknął za mną: "ale piękna" i od razu mi jakoś się weselej i milej zrobiło - z akcentem zasadniczym na weselej :-)

kitta, masz 100% racji z tym nastawieniem 

Pozytywne nastawienie to rzecz święta!!!! Ja się podpisuję pod tym co stwierdziła koleżanka Kateszki. Też nie skorzystałam i żałuję. Nie dalej jak wczoraj pisałam do P. przemyślenia na temat ja i moje dziecko. Traktowałam ją jak konieczność. Przed skończeniem roczku wymiatała po kilka godzin dziennie mini mini.... Czasami miałam jakieś napady i się z nią bawiłam, ale rzadko:( Jak nie mieszkaliśmy w Polsce, to rytualny był spacer przed południem. Później ja gotowałam a ona oglądała sobie bajki. Po obiedzie ja zasiadałam do kompa lub przed tv, a dziecko niby się bawiło, ale ogólnie, to się nudziła. Czekała aż tata wróci z pracy, bo on zawsze się z nią bawił. Rany jak ja im zazdrościłam, że tak fajnie się bawią. Jak mieliśmy szereg poważnych rozmów z P., to mówił, że ja się zawsze od nich izolowałam. I to nie tylko jak się bawili, ale nawet na spacerach. Oni szli razem, a ja zawsze z tyłu lub z przodu... Ale chyba odbiegam od tematu

no ja sie w koncu zbiore na basen z mlodym, odkladam to juz drugi tydzien, przez ten moj nastroj... lepiej od wczoraj to trzeba to wykorzystac przed nastepna chandra :)

gdzie wy kobietki zniknelyscie? odsniezacie chalupki?

U mnie właśnie pada śnieg, ale do odśnieżania daleko:) Męża mam od soboty i wiecie jak to jest:) W sobotę było małe przyjęcie, wczoraj wizyta u teściów. Dziś bardziej normalnie, ale nie do końca, bo jak zawsze dużo załatwień. Teraz mam chwilkę wytchnienia, to pomyślałam, że tu zajrzę.