Temat: Zdrowa Rywalizacja Punktowa - cz. 23; 07.04 - 11.05

Zgadzam się...

Nigdy nie byłam gruba, nigdy nie byłam dla siebie idealna nawet wtedy gdy ważyłam 53kg wywalczone odmawianiem sobie wszystkiego i jak sie okazało już dwukrotnie nie potrafię utrzymać takiej wagii i tak się zastanawiam czy kiedyś siebie zaakceptuje i powiem sobie DOŚĆ? Troche jest tak, że każdy ma inny metabolizm i predyspozycje czy nie? Mam koleżanki które jedzą wszystko i dużo i nie ćwiczą i są od zawsze szczuple i wiem że obojętnie jak się będę starać to im nie dorównam. Czasem myślę sobie że powinnam zaakcpetować że nigdy nie będę taka jakbym chciała tym bardziej że jestem już trochę mądrzejsza niż np w liceum gdy było to dla mnie najważniejszą sprawą w zyciu i prawie obsesją.  Tak sobie gdybam ;) Nie wiem co było moją motywacją bo zaczęło się wszystko ponad 10lat temu więc już nie pamiętam ;) chciałam po prostu ładnie wyglądać jak każda kobieta :)

Ja też uważam, że kobieta powinna być przede wszystkim zadbana: fryzjer, lekki makijaż, dobrze leżące ubrania i pewność siebie - to kręci facetów, a nie to czy ktoś ma kilka kilogramów za dużo bądź za mało. Znam wiele dziewczyn, które są pulchne, ale zadbane, mają chłopaków/mężów i dzieci. Znam też takie, które się nie malują i ubierają jak chłopak, bo co za różnica oraz ciągle biadolą i faceta nie mają. Mój mąż mi mówi, że kocha mnie za to, jaka jestem i w każdym rozmiarze :) Ale ja też dbam o siebie, o ciało, o skórę, o włosy, maluję się. Uważam też, że kobiety nie brzydną w ciąży, jak się powszechnie uważa, tylko o siebie przestają dbać w tym stanie, bo im się nie chce. Ja w ciąży farbowałam włosy, chodziłam do fryzjera, malowałam się i co miesiąc robiłam żel na paznokciach (bo wtedy akurat nosiłam), żeby czuć się dobrze ze sobą.

Ja jestem perfekcjonistką i bardzo ciężko mi zaakceptować, że nigdy nie będę idealna i zawsze będzie mi coś przeszkadzać. Ale staram się z tym walczyć, akceptować siebie mimo wszystko i być szczęśliwa, a nie zamartwiać się tym, jak wyglądam. Nie jest to proste, ale próbuję ;)

Mnie chyba najbardziej to, że mając nadwagę nie czuję się sobą :/ Przez większą część życia (gdzieś do 18 roku życia) byłam szczupła, dużo się ruszałam, ale też nie odżywiałam się za zdrowo. Potem przestałam rosnąć i wiadomo - nie potrzebowałam już tylu kalorii, do tego doszło dojrzewanie, które też zrobiło swoje ;( Sporo przez ten okres przytyłam, nie podobałam się sobie i nie mogłam zaakceptować tego jak wyglądam. Miałam wcześniej kilka prób z odchudzaniem, które niekoniecznie dobrze się kończyły no i kilogramów zamiast ubywać - przybywało ;/ W zeszłym roku mi sie udało schudnąć do 65 kg, ale potem przez zimę odpuściłam no i większość kg wróciła. Ale tak jak mówię - zupełnie nie czuję się sobą w takiej wersji i to jest moja główna motywacja ;) Oczywiscie mam tez inne, jak każdy, fajne obcisłe ciuchy, większa atrakcyjność, lepsze zdrowie i wyniki w sportach ;D

A co do dzisiejszego dnia to u mnie wzorowo ;) Pogoda była piękna, wiec pograłam sobie porządnie w tenisa, do tego poćwiczyłam w domu, słodkiego nie wpadło nic, dieta w porządku i następna dyszka do koszyka 

Nie wiem za to jak mi pójdzie jutro, bo jadę na cały dzień do Katowic dopingować Radwańską hehe ;) Pewnie nie poćwiczę, ale i tak zaplanowałam na jutro regenerację, więc spoko. Co do diety to będę się starać i zobaczymy 

Kobieta o ładnej twarzy, miłym uśmiechu, z zadbanymi włosami, makijażem, ubrana tak, że eksponuje zalety, tuszuje wady, a przede wszystkim lubiąca siebie i pozytywnie nastawiona do życia będzie się podobać w wersji s i xl, taka prawda, widzę wokół bardzo wiele przykładów potwierdzających to.

Co ciekawe, mam też takie koleżanki, które są zgrabne (czasem filigranowe, drobniutkie), o ładnych buziach, które non stop narzekają: a to że za gruba/za chuda, a to zmarszczka przy oczach się pojawiła kolejna, a to kolor od fryzjera nie taki, a to pryszcz wyszedł (którego widać dopiero jak wskaże palcem), ciągle coś, dzień bez biadolenia dniem straconym. Mężczyźni od nich uciekają, stali partnerzy mają dosyć, a one ciągle swoje... Dla mnie to jest nie do wytrzymania, a co dopiero dla ich faceta...

A potem jedna z druga się dziwią, gdy np. widzą jakiegoś przystojnego kumpla z - ich zdaniem - przeciętną dziewczyną. Chyba należy wyciągnąć wnioski.

Dodam, że chyba pewien dystans i akceptacja siebie przychodzi z wiekiem, niestety nie u wszystkich.

tylko niestety te dziewczyny z nieidealnym ciałem muszą dużo więcej wysiłku w ten swój wygląd włożyć żeby dobrze wyglądać i żeby ubrania były odpowiednio dopasowane. Też macie takie wrażenie, że jak dziewczyna szczupła to prawie we wszystkim dobrze wygląda? Z resztą wiem po sobie jakie fajne to było uczucie - wchodzę do sklepu, przymierzam, radość że pasuje i kupuje - wychodze zadowolona. A teraz co? Przymierzam, chyba za obcisłe? no nie wiem.. tu wystaje boczek, chyba jednak nie kupie - wychodzę zdołowana :]

Ja przez to przestałam ogólnie chodzić po sklepach, bo mam problem z brzuchem, który wystaje zewsząd. I ze spodniami, bo kupuję dobre w biodrach to są za małe z udach; a znów jak dobre w udach to biodra wiszą :-( 

I dlatego już od jakiegoś czasu kupuję cały czas ten sam fason wszystkiego, tylko różne wzory i kolory: obcisłe spodnie + koszulka max size (tak to się nazywa? Takie specjalnie luźniejsze na dole)

Jasne, że tak. Mnie też to wkurza, między innymi dlatego tęsknię za rozmiarem 38/40, który kiedyś nosiłam i czułam się super.

Pisałam tylko o tym, że nasza samoakceptacja i pozytywne nastawienie wpływają na to, jak nas postrzegają inni. Same często jesteśmy dla siebie zbyt surowe, a niezadowolona mina nie dodaje uroku nawet kobiecie o najcudowniejszej figurze.