Temat: Apogeum grubości, apogeum depresji

Ja wiem,  że to w dużej mierze lenistwo i otwarcie o tym mówię ale weź pod uwagę ze nie każdego stać na terapię i personalnych trenerów. Nie wykręcam się i wiem że sama sobie to zrobiłam ale gdyby to było takie łatwe jak Ty to przedstawiasz to nikt nie byłby większy i każdemu udawałoby się za pierwszym razem. 

Wybacz, ale jaką inną radę chcesz usłyszeć? Samo się nie zrobi. Jak nie masz siły na ogarnięcie ciała już teraz, to zacznij od głowy, bo raczej na pewno tam też jest problem. Filmiki na YT i książki z biblioteki masz za darmo. O psychologii odchudzania literatury i blogów jest od groma i ciut ciut.

Chcesz, żeby ktoś cię pogłaskał - nie jesteś chora ani otyła. Nie piszesz, że masz ED - więc pewnie nie masz. Jesteś tylko zaniedbana. Pozostaje ustalić priorytety i zacząć robić COKOLWIEK.

Po pierwsze to się nie spinaj, nie nakręcaj, nie porównuj z laskami z netu, bo to żadna motywacja kiedy windujesz cel na szczyt Everestu. NORMALNĄ wagę i NORMALNE ciało osiąga się żyjąc NORMALNIE, w zgodzie se sobą, bez oglądania się na innych i bez oszukiwania. Na pewno wiesz sama, tak uczciwie wewnątrz siebie co w Twoim menu jest ok, a co nie jest ok. Na pewno jest jakiś rodzaj ruchu który nie jest Ci niemiły. 

Największy problem mają dziewczyny, które przy nadwadze inspirują się osobami będącymi o 2-3 stopnie dalej, bo to jest sfera marzeń a nie celów. Tak jak Ty. Po co wstawiasz sobie w pamiętniku modelki, kiedy piszesz, że świetnie się czułaś i wyglądałaś w rozmiarze 40. Wstawiaj sobie piękne kobiety w tym właśnie rozmiarze, jeśli już w ogóle potrzebujesz sobie cokolwiek wstawiać. 

I zgadzam się z ciricą - twoje inspiracje w pamiętniku są kompletnie nierealne. 

"Takie ciałko jak ta pani powyżej chciałabym mieć. Ba ! Dużo bym oddała za takie ciałko." Serio dużo? Bo dużo wcale nie trzeba.

Jurysdykcja - dziękuję za wszystkie słowa w tym temacie - przyokazyjnie poczułam się okrzyczana, bo ja też jestem mistrzynią szukania sobie głupich wymówek. :D

Masz absolutną rację... Ja akurat nie tyję, ale pada mi kręgosłup od całodniowego siedzenia na pupie i wiotczeją mi mięśnie. Od przyszłego tygodnia biorę się za siebie.

Szczerze? Z jedzeniem zdrowo i rozsądnie nie mam problemu (a przypominam, że miałam zaburzenia odżywiania), ale ćwiczyć nie cierpię dalej. Ćwiczę, regularnie nawet, ale z rozsądku, bo założyłam sobie, że muszę ileś tam minut tygodniowo przeznaczyć na ćwiczenia, a jak tego nie zrobię to będę w niedziele musiała potem np. pływać trzy godziny, czyli w praktyce ocierając się o zasłabnięcie. No to "odklepuję" swoje, bo widzę, że lepiej wyglądam dzięki temu, ale prawdę powiedziawszy to czuję się gorzej, taka walka z samą sobą za każdym razem. Moim zdaniem to po prostu kwestia przyzwyczajenia, ale ciężko przebrnąć ten początek, dla kogoś kto nienawidzi aktywności fizycznej to w praktyce oznacza, że wydaje wyrok na samego siebie i jeszcze sam ten wyrok będzie egzekwował. Nie wiem, to tak jakby komuś kto nie trawi fizyki kazano do końca życia trzy godziny tygodniowo poświęcać na odsłuchiwanie wykładów, albo kogoś kto się zupełnie nie interesuje sztuką co tydzień zamykano w muzeum. Tak że ja rozumiem, że to może być problem. Jeżeli to jest w jakikolwiek pocieszające to mogę stwierdzić, że ta męka się mimo wszystko opłaca i dużo lepiej się wygląda. Trzeba tylko przeżyć początek, bo potem jak się widzi wymierne efekty to już jakoś łatwiej się pogodzić z tym, że się te trzy godziny z życia "ma zabrane".

Ja też rozumiem. Ale kurczę, jak się czegoś bardzo chce, to trzeba trochę pocierpieć.
Nikt nie powiedział, że będzie super, łatwo i miło. W ogóle co to za koncept, że wszystko co się robi, robi się dla przyjemności?

No i ja też wierzę, ża dla każdego znajdzie się fajna aktywność ruchowa, trzeba tylko wyjść poza tę sztampę siłownia-bieganie-dywanówki.

A jak i to jest nie do przebrnięcia, to trzeba dopiąć dietę na picuś glancuś. No co począć - przecież nikt jej nie zmusza do odchudzania. Jak dla mnie może sobie być jaka chce i nie ćwiczyć w ogóle. To ona chce się zmienić i coś ze sobą zrobić. Mnie też nie było na początku łatwo, dobrych parę miesięcy regularnych ćwiczeń mi zeszło, żeby polubić to, co robię.

Co za koncept nie wiem, ja się dałam złapać na te wszystkie pseudo-motywacyjne bzdury. Normalnie jestem na nie raczej odporna, ale chyba tak bardzo chciałam się przekonać do ćwiczeń, że wierzyłam w to całe gadanie w stylu "sport pokocha każdy, tylko trzeba znaleźć swoją dyscyplinę", czy "zacznij ćwiczyć, a wejdzie ci to w nawyk". Dla mnie to jedna wielka bzdura i takie hasła mnie ciągnęły w dół - bo sobie myślałam, że coś musi być ze mną nie tak, jestem jakimś "wadliwym egzemplarzem" skoro na wszystkich działa, tylko na mnie nie. Teraz się już pogodziłam z tym, że muszę ileś tam czasu na ćwiczenia sobie wyciąć z życiorysu, trudno, podchodzę do tego jak do obowiązku, który trzeba odklepać. Myć naczyń nie lubię, a myję, bo nie chcę żyć w syfie. Aktywności fizycznej też nie znoszę, ale ćwiczę, bo nie chcę być gruba, mieć cellulitu, wiotkiej skóry i tak dalej. 

I uwierz mi, przerobiłam wszystko, od dziecka mnie rodzice próbowali wysyłać na wszystkie możliwe zajęcia, od baletu, przez jazdę konną, na sztukach walki kończąc - niczego nie uznałam za fajne. Teraz też, ćwiczę tak na rozsądek, ale tego nie lubię. Są po prostu dyscypliny, przy których mam ochotę się zabić (np. bieganie, gry zespołowe) i takie, które mogę jakoś zdzierżyć (np. basen, rower). Naprawdę wyszłam poza sztampę siłownia-bieganie-dywanówki, chyba tylko sportów ekstremalnych nie próbowałam. Ja nie mówię, żeby się użalać nad sobą, jak się chce jakoś wyglądać i zadbać o siebie to wypadałoby jednak się przemóc. Mówię tylko, że te wszystkie komentarze o wychodzeniu poza sztampę to w wypadku niektórych bajka dla grzecznych dzieci. 

a dla mnie To wyglda tak: 

1 albo komus zalezy , robi wszystko czy lubi czy nie . A prawda taka , ze wiele nie trzeba . Nie wiem co To za filizofia godzine na rowerze pojezdzic, czY tam kilkanascie razy podniesc ciezar . To nawet jak sie nie lubi a Chce sie wygladac sexi , albo choc Normalnie To sie robi . Ile ludzi nie cierpi swojej pracy a Chodzi tam codziennie na 8 godz . 

2 - patrzac po ulicach , lenistwo jednak wygrywa . Bo jednak wiecej widzi sie przecietnych w ta druga , gorsza strone . Tzn mam na mysli w Pl.

Tu  gdzie ja mieszkam, To moje sasiadki po 40/50 chodza wieczorami biegac . Wygladaja naprawde fajnie . 

Nie ma co ukrywac , jak Sie chce wpieprzac ponad norme i do tego wygladac atrakcyjnie To wystarczy sie ruszac . 

Bo niestety lezac na kanapie To predzej czY pozniej bedzie tylko gorzej . 

Jakbym chciała pisać realistycznie, to od razu bym powidziała, że większość kobiet, które są grube, pozostaje grube, jak ktoś sportu nie lubił, to nie polubi i będzie kręcić się w spirali jojo do końca życia nie lubiąc siebie coraz bardziej.

Łał, no motywacja jak jasna cholera....