Temat: Apogeum grubości, apogeum depresji

No coz, taka prawda . Dla jednych wyjscie raz w tygodniu, miesiacu na basen, jakies spacery , wycieczki to norma i nawet nie wliczaja tego jako wysilek fizyczny. A dla innego to cos niezwyklego . Tylko , ze jak od mlodosci nic sie nie robi , To skad To zdziwienie pozniej? 

Jakby piekny wyglad nic nie kosztowal to wszystkie bysmy byly jak z motywacji.

No mnie to motywuje bardziej niż wmawianie mi, że "muszę tylko znaleźć swoją dyscyplinę, wdrożyć się i polubię sport". Ja się ogarnęłam właśnie kiedy sobie uświadomiłam, że jestem słaba, a przez to żałosna. Dotarło, że jeżeli nie chcę być jak taka stereotypowa grubaska, która wcina czekoladki oglądając Bridget Jones i użalając się nad sobą w piżamie, to muszę się jakoś przemóc, odłożyć to niezdrowe żarcie, a piżamę zamienić na strój do ćwiczeń - niezależnie od tego jak bardzo mi się nie chce. Oczywiście ciężko było przyznać przed samą sobą, że to co robię jest słabe, żałosne i tak dalej, ale pomogło. To była motywacja do działań, wewnętrzne przekonanie, że trzeba samą siebie postawić na nogi, nie mądrości z motywacyjnych obrazków i artykułów o tym, żeby szukać swojej dyscypliny. 

Trener owszem kosztuje, ale terapia... możesz korzystać w ramach NFZ. Wejdź w google i poszukaj poradni zdrowia psychicznego w swojej miejscowości. Fakt, w mogą być kolejki i pewnie swoje będziesz musiała odczekać zanim się dostaniesz, ale warto wziąć tą opcję pod uwagę. Zrób chociaż ten krok - to naprawdę nie jest trudne. Jedyny koszt to czas i konieczność ruszenia tyłka do poradni. Jeśli masz depresję to tam Ci pomogą, a jeśli to po prostu lenistwo, to... powiedzą Ci to.

I co w tym obrazkowego, żeby szukać sportu, który się lubi? Jak dla mnie to totalnie normalna rada dla osoby początkującej, która pewnie mało co poza wuefem i dywanami w życiu robiła i na tym bazuje swoją niechęć do aktywności fizycznej. Ja się zmuszałam do wfu, tańca, roweru, biegania, jogi, fitnessu, dywanówek, jazdy konnej, pływania - i nie chciało zaskoczyć. Z każdym tym sportem miałam do czynienia przynajmniej przez parę miesięcy. Potem poszłam na siłownię i znalazłam to, co lubię. Jakbym się poddała na początku, to pewnie nadal byłabym gruba.

Rozsądne podejście jest takie, że ćwiczę starając się to polubić, a jak nie polubię, to i tak to robię, bo chcę być szczupła. Nie ma za bardzo alternatywy.

Nie rozumiem, w sensie o co chodzi z "co w tym obrazkowego"? - chyba złego słowa użyłaś, obrazkowe to mogą być historyjki dla dzieci. Może odpowiem na pytanie co jest złego w tym, żeby twierdzić, że każdy znajdzie sport, który polubi. Bo, że watro takiego szukać nie wątpię, warto, nie wierzę tylko w to, że każdy znajdzie. A co jest złego w twierdzeniach "każdy znajdzie sport, który polubi" i innych tego typu? - że to kłamstwo, oszukiwanie ludzi, dawanie im złudnej nadziei. To jak już pisałam zabija motywację, bo zaczynasz myśleć, że z Tobą coś musi być nie w porządku. No bo skoro niby każdy może polubić, a Ty już wypróbowałaś praktycznie wszystkie dyscypliny i dalej nic to znaczy, że coś jest nie tak. Moim zdaniem to można porównać do wmawiania komuś kto nie cierpi się uczyć języków, że na pewno to polubi, musi tylko uczyć się odpowiednio długo i wybrać język, który mu się spodoba. Nie, są ludzie, którzy się nie lubią uczyć języków, nuży ich to, męczy, nudzi i tak dalej. Nie polubią tego. Oczywiście nauczą się, może nawet będą biegle mówić, ale przyjemności z tego czerpać nie muszą. Muszą się za to przemóc i zmusić do nauki. Tak samo jest ze sportem, nie każdy to polubi i nie każdy odnajdzie swoją dyscyplinę. 

Dla ciebie to kłamstwo i złudne nadzieje, a dla mnie coś, co sprawdza się u całkiej sporej ilości osób. U ciebie nie i mam wrażenie, że masz o to pretensje nie wiadomo do kogo. Choć na 100% też nie możesz powiedzieć, że wszystko ci nie pasuje, bo pewnie curlingu czy skoku o tyczce nie testowałaś. Twoja teza jest równie nie poparta faktami, co moja.

Z resztą to takie mędzenie. Czy ja napisałam gdzieś, że fakty są takie, że każdy znajdzie dla siebie aktywność? Nie. Napisałam, że ja w to wierzę.  Od kiedy wiarę trzba udowadniać.

Wg mnie To nie prawda . Jestem tego przykladem. 

W szkole mialam jakies 12 lat jezyk niemiecki . Tak go niecierpialam , ze na mature wybralam hiszpanski, ktorego uczylam sie okazjonalnie . Pozniej przez kilka lat jezdzilam do Wloch , mialam fajna prace i myslalam, ze tam pozostane. Wloski, hiszpanski byly mi bliskie , klimat odpowiadal . W miedzy czasie poznalam faceta, wyprowadzilam sie do Austrii , choc niecierpialam tego jezyka. Teraz go lubie, jak ? Tego nie wiem . Ale nawet slucham ich hitow muzycznych i mysle, ze sa naprawde swietne , 

Ze sportem tak samo . 

Wystarczy probowac . 

U całkiem sporej ilości osób, ale chyba nie u wszystkich? Sama znam co najmniej kilka osób, które też swojej dyscypliny nie odnalazły, a próbowały wielu. Nie mam też do nikogo pretensji, po prostu moim zdaniem nie należy czegoś przedstawiać jako jakiejś prawdy objawionej i sprawdzającej się w 100% przypadków, kiedy coś taką prawdą nie jest. Z prostej przyczyny, skutek może być odwrotny od zamierzonego i można kogoś zdołować, a nie zmotywować. I zaraz, zaraz, bo plączesz i mieszasz okrutnie - od fragmentu, w którym piszesz o faktach. Ok, wierzysz w coś, ale wiara też nie jest nigdy zupełnie irracjonalna. Nawet wiara w Boga nie jest, zawsze ludzie się starają czymś poprzeć tą swoją wiarę, doszukują się cudów, poszerzają wiedzę historyczną i tak dalej i tak dalej. Wiara musi z czegoś wynikać, więc tak, w sumie to trzeba ją udowadniać, właśnie tym wykazaniem chociaż próby podjęcia poszukiwania argumentów na poparcie danej tezy. A co dopiero w sytuacji kiedy da się coś namacalnie sprawdzić, chociażby przez wskazanie przykładu osób, które sportu nie polubiły, mimo wielu prób i podejść do aktywności fizycznej. 

Zresztą problem nie jest nawet w wierze, w końcu każdy wierzy w to co mu się podoba. Problemem jest to, że bardzo wiele osób stara się narzucić komuś swoje zdanie. Na zasadzie "bo ja wierzę, że tak jest, więc tak jest". Nie uważasz, że to bardzo aroganckie, kiedy ktoś pisze, że nawet nie będzie czegoś udowadniał, bo on wierzy, że tak jest i koniec? To już nie pozostawia pola do dyskusji, bo dyskusji się prowadzić nie da kiedy ktoś odmawia przedstawienia argumentów. Wtedy to jest okopanie się na swoim stanowisku. Nie byłoby w tym nic złego gdyby ktoś je zachowywał tylko dla siebie. Ale jeżeli się niby włącza do dyskusji (bo pisze na forum publicznym, gdzie ludzie dyskutują) to takie okopanie się znaczy, że komuś narzuca swój punkt widzenia i nie jest otwarty na jego weryfikację, czyli wysłuchanie tego co mówią inni. 

Bo jest nie w porządku. Kiedy zamiast wydzielania endorfin (co jest naturalnym prawidłowym procesem fizjologicznym mającym prowokowac człowieka do ruchu by zdobywał to co mu potrzebne do życia) wydzialają się wkurwiny, to znak że pewne połączenia u mózgu nie działają jak powinny. Z różnych powodów, nie wnikajmy jakich bo to nie ma znaczenia.

Ale teraz jeszcze inna rzecz. Zamień sobie słowo "sport" na słowo "ruch", bo w sumie czymże innym jest sport jak nie konkretną zorganizowana i nazwaną forma ruchu. I nagle się okaże, że człowiek kiedy się porusza ma się zupełnie lepiej niż kiedy się nie porusza. Katalog czynności ruchowych jest znacznie szerszy niż dyscyplin sportu ujętych technicznie (tak jak ktoś kto nie lubi się uczyć języków niekoniecznie nie lubi się uczyć zupełnie niczego). Ktoś nie lubi biegać, ok. Ale może spodoba z uwagi na walory estetyczne spodoba mu się spacer, z dnia na dzień coraz dłuższy, coraz szybszy, w trudniejszym terenie, aż w końcu wielokilometrowe rajdy w grupach. Ktoś nie ma namietności do godzinnego pływania od krawędzi do krawędzi basenu. Ok, ale może spodoba mu się moczenie tyłka w wesołym towarzystwie na aquaerobiku, a potem już z racji tego się na tym basenie znalazł przepłynie trzy długości, następnym razem pięć, i tak dalej, bo satysfakcjonuje raczej coś co nie męczy i nie zniechęca. Ja nie cierpię bezsensownych schematycznych, powtarzalnych ćwiczen i ich nie wykonuję, uwielbiam rekreacyjną jazdę rowerem z uwagi na zupełnie inne walory, przy czym okazuje się ze z początkowych 20 wysapanych żałośnie kilometrów aktualnie robię jakieś 70 bez wiekszego trudu i to już jest konkretny element "sportowy", oczywiście do momentu kiedy mi pan mąż nie zacznie sprawdzać statystyk nie próbuje motywować prędkościami czy dystansami, bo mi rura mięknie i mam ochotę zdzielić go pompką. Wiele kobiet uwielbia tańczyć, chodzi na imprezy, do dyskotek, sa po tym zadowolone, miło pobudzone. A przecież są też formy tańca czy innego ruchu tego typu, które już można uznać za "sport" i również można wykonywać w grupie i się tym bawić. Tylko jak się człowiek uprze że nie, no to nie.

Dzięki za wszystkie porady