Temat: Jestem w ciąży...

decyzja, którą podejmiesz zaważy na całym Twoim życiu nie ważne jaka ona będzie, choć to pewnie najtrudniejsza rzecz z jaką przyjdzie Ci sie zmierzyć, pamiętaj tylko że życia nie można przywrócić...

dziekuje kochane :)

ehhh wlasnie zadzwonilam do mojego chlopaka... jest w szoku i powtarzal tylko "ojapier***", ale powiedzial, ze cieszy sie i nie w tym samym czasie. powiedzial, ze na pewno mi pomoze i zebym nie plakala ale byl w strasznym szoku takim jak ja i prawie sie rozplakal. Nie mogl gadac wiec zadzwoni do mnie za pare godzin jak skonczy prace..

Nie usuwaj. Jak bym wiedziała ze mieszkasz niedaleko mnie to z miła chęcią bym Ci pomogła w wychowywaniu..

Rozumiem, sytuacja Cię zaskoczyła. Trudno to wytłumaczyć, no bo jak to? Nie znam Ciebie ani bliżej Twojej sytuacji, więc napiszę tak ogólnie, co wiem, bo może ta wiedza pomoże podjąć Ci decyzję. Otóż mam kontakt z osobą, która pomaga kobietom z zespołem poaborcyjnym (tak, istnieje coś takiego). Dowiedziałam się, że kobieta podczas zabiegu przeżywa takie stany jak: wyostrzenie zmysłów, pamięć koduje: kolory, zapachy, rozmowy otoczenia - przywołuje to latami, co wywołuje ból, pamięć w rocznicę aborcji, kobiety po aborcji na krótko przeżywają ulgę - niestety później: żal, pretensje, ból. Kobieta radzi sobie szeregiem mechanizmów obronnych, jak: winą obarczają lekarza, odczłowieczają dziecko (=zlepek komórek a nie człowiek). Po czasie mechanizmy obronne zawodzą, a wtedy uwalnia się syndrom poaborcyjny, który przeżywany jest jako ogromny ból: poczucie osamotnienia, bo nikt mnie nie rozumie, smutek na widok dzieci w wieku swojego usuniętego, zmęczenie codziennością, apatia, depresja, a nawet alkoholizm. Każda kobieta jest inna, więc różne to może wyglądać. Dodam tylko, że nikt nie ma prawa osądzać kobiet, które decydują się na zabicie dziecka, bo często to skutek: braku wsparcia i aprobaty partnera, wpływ mediów, twierdzenie, że 'medycyna pomaga', 'to nie czas na dziecko', 'pozbędziesz się problemu'. I za mało jest wiedzy ogólnie dostępnej, co się dzieje z kobietą "po".
Ktoś wyżej napisał, że lepiej dokonać aborcji niż oddać do adopcji. Zawsze życie jest lepsze niż śmierć, a jakiejś bezpłodnej parze może to przynieść spełnienie marzeń..
Mam nadzieję, że chociaż trochę Ci to pomoże.
Powodzenia.

są czasem rzeczy, kiedy nie czujesz uczuć, pustkę i musisz uwierzyć kiedy inni ci mówią że przyjdzie czas, i to wkrótce że nie bedziesz sobie wyobrażała żeby dziecka nie było. Przetrwaj ten czas, to jest szok dla psychiki więc możesz mieć dystans do swoich emocji bo często mijają sie z prawdą.

Po pierwsze to Ty ze swoją koleżaneczką zaczęłyście na mnie naskakiwać. Mnie nie przeszkadza fakt, że nie podzielacie moich
poglądów, każdy ma prawo do swoich. To, że ja uważam inaczej niż Ty było dla Ciebie powodem, żeby zacząć wytykać moje wypowiedzi, a w nich nie ma nic nie jasnego. Ktoś wymyślił aborcję, ktoś wymyślił adopcję. A i o tym i o tym była mowa na początku wątku. Z resztą widzę, że prawda w oczy kole Kochanieńka :]

Kopyl dziekuje za ta wypowiedz to bardzo wazne. czytalam o zespole poaborcyjnym i naprawde nie chce miec nic do czynienia z aborcja

jestem absolutnie pro choice...    ale teraz jest już za późno na ten wybór
zachowałaś się nieodpowiedzialnie ignorując objawy, tym bardziej, skoro dziecka mieć nie chcesz
czas na aborcję był maksymalnie 8-10 tygodni temu

teraz nie zostaje nic innego jak urodzić i oddać - nie ma w tym nic złego, uszczęśliwisz jakichś ludzi, a jeśli dobrze to rozegrasz dziecko nie będzie miało do ciebie żalu
zostaw sobie czas do namysłu, masz go jeszcze bardzo dużo, może zechcesz zatrzymać młode przy sobie

powodzenia! trzymam za ciebie kciuki! bardzo mocno!

Przeczytałam cały wątek. I aż mi  się łza zakręciła w oku jak napisałaś, że chłopak Cię wsparł (bałam się, że napiszesz, że karze Ci usunąć, wypiera się itp). Zdaję sobie sprawę, że Twoje dotychczasowe życie wywróci się do góry nogami, ale z drugiej strony może tak właśnie miało być. Zwłaszcza,że zajście w ciąże w Twoim przypadku bylo skrajnie niemożliwe. Pomyśl sobie,że już za parę miesięcy będziesz miała przy sobie tę maleńką, bezbronną istotę, dla której Ty będziesz całym światem :) Już nigdy nie będziesz sama:) Będziesz mogła wychować ją na cudownego czlowieka, pokazywać świat, uczyć wartości, obserwować jak rośnie, jak się rozwija, jak zawsze do Ciebie pierwszej wyciąga rączkę :) Sama też nauczysz się tylu nowych rzeczy z dziedzin, o których teraz nie masz pojęcia. Pomyśl, ile ekscytującej, nowej wiedzy posiądziesz! I przede wszystkim jaką otrzymasz porcję kochania, bezwarunkowej miłości i uczuć. Będziesz patrzeć na tego miniczłowieka i bezgraniczną falą miłości kochać każdy milimetr jego 50-cio centymetrowego ciała. Aż Ci zazdroszczę :) GRATULACJE!!!