Temat: Czy zdecydowalybysxie się na dziecko mając zła sytuację rodzinną?

Dodam jeszcze że jeśli pierwsze dziecko wymaga aż takiej uwagi to pojawienie się noworodka będzie dla niego ciężkie bo niestety ale nowe dziecko będzie wymagało stałej uwagi długi czas i z automatu starszak otrzyma jej mniej niż teraz. Piszesz że większość ludzi z otoczenia jest na tak. Ja myślę że dlatego ze ludzie czesto nie umieją wprost powiedzieć czegoś co jest niezgodne z planami innych i przytakują ale swoje myślą.

Doradź jej skupienie się na wychowaniu dziecka na człowieka, który będzie potrafił tworzyć z innymi ludźmi piękne relacje a w związku z tym nigdy nie będzie sam. 

Dokładnie, ja z moim bratem jak się zobaczymy raz na rok to jest dobrze, odkąd założył swoją rodzinę, wyprowadził się do innego miasta to mamy bardzo słabe kontakty, a ja uznałam, że bez łaski i też nie będę się starać. Jesteśmy z innych światów, coś czuję, że jak rodzice odejdą to nie będziemy mieć żadnego kontaktu, także z tą relacją między rodzeństwem to bardzo różnie potrafi być w przyszłości ;)

Ja szczerze powiedziawszy nie liczyłabym na dobry kontakt tych dzieci, jeśli jedno będzie obskakiwane bo wrażliwe, nieporadne itp. a drugie wychowywane na opiekuna dla niego. Mnie się wydaje, że to drugie dziecko będzie czuło co się święci i z natury będzie się ku temu buntowało. Być może temat jest przedstawiony w specyficzny sposób nasuwający pewne skojarzenia a tak w rzeczywistości nie jest, ale po tym co tu przeczytałam to wydaje mi się, że rodzicom będzie trudno dzielić uwagę dla obu dzieci po równo a tam gdzie nie ma równości i dzieci to czują (lub im się tylko wydaje), to zawsze są niesnaski wśród rodzeństwa.

Z jakiego powodu trzeba się tym dzieckiem zajmować? Bo nie ma nic napisane, żeby było jakoś fizycznie opóźnione. Jest tylko lakoniczne, że jest wrażliwe i potrzebuje kogoś do wychowywania jakby zabrakło rodziców. Czy to jest jakoś stwierdzone przez specjalistę, czy tylko rodzice wychodzą z założenia że wrażliwe dziecko sobie samo nie poradzi? Czy coś w tym kierunku robią (terapie itp?) czy tylko planują kolejne potomstwo w celach opiekuńczych? A co jeśli trafi im się drugie takie samo? Machną trzecie, żeby zajmowało się pozostałą dwójką?

Przy bardzo złej sytuacji rodzinnej - nie chciałabym kolejnego dziecka. Gdyby to było pierwsze, to trochę co innego. 

Co do rodzeństwa - ani ja, ani mój mąż, nie mamy z rodzeństwem szczególnie bliskich relacji. 

Zadaj koleżance proste pytanie: czy chciałaby być tym drugim dzieckiem? 

Posiadanie rodzeństwa, posiadanie mojej siostry jest dla mnie olbrzymia wartością- tylko relacje między rodzeństwem nie są żadnym pewnikiem;) Odpowiedz wydaje się prosta i jednoznaczna- na dziecko powinno się decydować chcąc tak dziecka, czując że to ten moment, czując się bezpiecznie w związku, czując dobrze ze sobą i dodatkowo mając odpowiednie ku temu warunki- nie tylko materialne, ale również..."mentalne"?. Decyzja o drugim dziecku nie powinna być warunkowana argumentem rodzeństwa, jeśli nie występują te "niezbędne", wymienione czynniki

Ja nie mam rodzeństwa i nie narzekam. Nie wyobrażałabym sobie dzielić tego co miałam w okresie dorastania na dwie osoby (myślę, że nikt nie miałby dobrze).