Temat: Wróciłam posmęcić:-(

Ja nie wiem, czemu wy się dziwicie, przecież chyba każdy z nas miał taki moment krytyczny w swoim życiu, a on rzadko kiedy pojawia się, kiedy mamy 5-10 kg na plusie, tylko dopada nas, kiedy dupa przestaje mieścić się w fotel. Gdyby tak nie było, gdyby każdy był taki mądry jak wszyscy odpowiadający na posta autorki, to nie byłoby grubasów na świecie. Ale są, i mamy tu przykład jednego z nich. To nie kwestia hormonów, że odchudzanie jest ciężkie w Twoim przypadku. Spójrz na swój jadłospis, wrzucasz w siebie jedzenie jak w śmietnik, bez kompletnego ładu i składu mając zerową kontrolę nad tym, co zjadasz, bo domyślam się, że bułek sobie sama w domu nie pieczesz, ani parówek zwanych pieszczotliwie przez Ciebie frankfurterkami nie mielisz. Normalny wyleczony z otyłości człowiek nie jest w stanie objąć swoim małym rozumkiem, jak można jednoczesnie się tak nad sobą użalać i zachowywać się jak niespełna rozumu i bez własnej wolnej woli ameba. 

Ja się nie dziwię... Ocknęłam się kiedy na wadze zobaczyłam 67 kg i zaczęłam wchodzić w otyłość (mam 152 cm wzrostu)... Wiem jak jest trudno się zmobilizować, ruszyć tyłek i zrobić coś ze sobą. Oraz jak ciężko jest utrzymać mobilizację na dłużej niż 3-4 dni... Sama zaczynałam milion razy. W końcu chyba dojrzałam do zmiany i póki co dobrze mi idzie.

Sama się zastanów, co może być dla ciebie wreszcie motywacja. Jeśli wstyd z powodu ciała, złe samopoczucie, niechęć do odbicia w lustrze nie pomagają, to może potrzeba silniejszego bodźca. Np cukrzycy. Np rozwalonych stawów i kręgosłupa. Poczekaj w takim razie, a motywacja na pewno sama pojawi się prędzej czy później. Za kolejne 5, 10 czy 20 kg.

Wystarczy spojrzeć na Twój ostatni wpis w pamiętniku...dobrze Ci szło, tak się cieszyłaś i to zaprzepaściłaś. Zastanów się co jest dla Ciebie ważne, czy chcesz być szczupła czy nie. U takich ludzi jak Ty (jestem podobnie jęczącą marudą) to często się zżera tyle, zwłaszcza na noc po prostu z nudów. Zamiast siedzieć wieczorem przed telewizorem, gdzie jak sama piszesz zjadasz jakieś przekąski to idź na jakiś spacer chociaż, jak nie masz kasy na siłownię (bieganie to już za wiele dla stawów przy tej wadze, ale spacery/ nordic walking?) albo znajdź sobie jakieś zajęcie, pasję. Planuj posiłki wcześniej. Jak się czymś zajmiesz to nie będziesz myśleć o jedzeniu. Jak tak lubisz słodycze to sobie policz po prostu w bilans jakąś jedną słodką rzecz np. co drugi dzień. Mnie bardziej ciągnie do słodkiego jak w moim jadłospisie brakuje zdrowych tłuszczu - dorzuć garść orzechów, awokado, więcej naturalnego błonnika czyli warzyw. Możesz kupić chrom, podobno mniej się chce słodkiego.

Badania zrób, lepiej wykryć coś wcześniej i zacząć leczenie, ALE nastaw się, że diagnoza jaka by nie była raczej nie pomoże Ci w odchudzaniu, a z Twoim podejściem możesz zacząć się usprawiedliwiać, że przecież i tak nie schudniesz, skoro masz problemy z tarczycą.

To nie chwalenie sie, tylko przyklad, w pracy wiecej nie jemy i dzieki temu nie waze 90kilo. Ale glaszcz autorke po glowie, tego ze za duzo zre w pracy nie widzisz. Dlaczego napad murowany? I tak napada 8)

Jeju, al co się stało, przecież pamiętam jak fantastycznie Ci szło rok temu??

Pojechałam do pracy nad morze przerwalam siłownie. Tam przez ciężką pracę jeszcze trzymałam wagę wróciłam i miałam 76 kg ale już nad morzem opychalam się cukrem. Utrzymalam wage bo ciężka praca a wróciłam i przestajac się ruszać tylam i tylam.. I tak do 93kg. Jestem załamana. 

Dzisiaj na czczo 92.2 kg woda zeszła po miesiączce.

lol, poczytaj jej poprzednie tematy. Ona ma ze sobą problem od paru lat i od paru lat zaśmieca forum identycznymi postami tylko w każdym waży coraz więcej. Rad dostała milion, nadal nic, na wszystko ma wymówkę. Nikt jej już tutaj nie chce pocieszać, ani radzić poza nowszymi użytkownikami. Dziewczyna albo czeka na wróżkę, która się nad nią zlituje albo to troll :D

Hej, nie ma co usprawiedliwiać swojej otyłości problemami hormonalnymi... ja sama od czterech lat miałam problem ze zrzuceniem 7-8 kg. Wszystko tłumaczyłam PCOS, wysokim poziomem prolaktyny, kortyzolu, bla bla bla... prawda jest taka, że jeśli jesz mniej to schudniesz, a na pewno nie przytyjesz 10 kg w rok bez objadania się. Ja przestałam się objadać i cudować z dietami, przestałam wiecznie skupiać się na jedzeniu, na kilogramach i centymetrach. Przede wszystkim przestałam sobie wszystkiego odmawiać(jadłam to, na co miałam ochotę, ale mniej niż wcześniej, do tego przestałam objadać się w weekendy). Efekt? w 4 miesiące, na luzie i powoli, zrzuciłam 7 kilo. Obecnie trzymam wagę i dalej jem co chcę. Więcej ćwiczę, by wyrzeźbić ciało. Najgorsza jest ta chora fiksacja na dietach, rystrykcjach itp. Zakazany owoc smakuje najlepiej ;-)  To, co napisałam nie jest odkrywcze, ale na pewno skuteczne.