Temat: Dlaczego lepiej być grubą?

hm... poczucie bezpieczenstwa bedac gruba... przeciez czlowiek im grubszy, tym zdrowie bardziej szwankuje a na starość to wogóle zależny od innych ludzi (widac jak te kobiety, o tyle ledwo chodza, gibia sie z prawa na lewo, ledwo zakupy moga zrobic). Mi wlasnie zdrowa, szczupla, wysportowana sylwetka zapewnilaby poczucie bezpieczenstwa..

dziwactwo...jak można się cieszyć, ze nie dostaje się komplementów ;p 

na nadwagę można wszystko zwalić, przy nadwadze można więcej zjeść nie bojąc się, że straci się swoją sylwetkę, jak masz nieatrakcyjną sylwetkę z nadwagą to faceci nie będą Cię zaczepiali. daje to swojego rodzaju tarczę ochronną. poza tym jeśli jesteś długo gruba to to bycie grubym jest czymś znanym, bezpiecznym. schudniesz, zmieniasz się, to nowa sytuacja i możesz mieć ciężko na pewne rzeczy się przestawić. przecież jest mnóstwo dziewczyn, które nawet chudnąc po 20-30kg, gdzie ich sylwetka ewidentnie się zmienia, nadal widzą w sobie grubasa. 

Ja bym to raczej powiązała z dietą. Na przykład weganizm powoduje stany lękowe

To co pisze Cyrica ma duzo sensu, ale osobiscie zauwazylam, ze tez, jak pare dziewczyn wczesniej napisalo, chowam sie za tluszczem, zeby nie byc w centrum uwagi, nie przyciagac spojrzen mezczyzn (jestem przecietnej figury w UK, wiec wcale tusza sie nie wyrózniam), nie chce byc podrywana. Zdalam sobie z tego sprawe kilka lat temu i od tego czasu zupelnie brak mi motywacji do schudniecia raz na zawsze, chociaz przydaloby sie  

a ja rozumiem o co chodzi, chociaż nie umiem tego nazwać i wyjaśnić. Z tego co pamiętam zmagałaś/zmagasz się z kompulsami, ja też miałam ten problem, więc może mamy w głowie podobne mechanizmy. Nie wiem jak i czemu, ale coś w tym jest. W dziwny sposób stresuje mnie chudnięcie, teraz już znacznie mniej, ale i tak zdarza mi się sabotować samą siebie. 

Taki ladny post napisalam i zwiesilo Vitalie. Ja mam duzo mniej kompleksow, niz jak bylam super laska. Strasznie zle sie z soba czulam i zaczelam sie odchudzac. Zaraz bede wazyc dwa razy tyle, co wtedy, brakuje kilku kg. Nie ma czym sie chwalic, ze tak dowalilam przez ostatnie dwa lata, ale taki jest stan rzeczy. 

Mniej sie przejmuje, to prawda, ze wiele rzeczy mozna zrzucic na wyglad. Nie wiem, czy boje sie schudnac, wiem, ze rozpoczecie mi w ogole nie idzie. Czemu? Moze boje sie, ze i tak nie schudne, boje sie, ze bede miec wiszacy brzuch do kolan a to juz chyba dramat, tyle wyrzeczen, odchudzania i takie cialo... Boje sie, ze sie okaze, ze to nie waga byla przyczyna wielu niepowodzen. W sensie tak boje sie chyba podswiadomie, bo na codzien o tym nie mysle tak. Ze wiele rzeczy sie rozpadlo nie przez wage i trzeba bedzie z tym stanac twarza w twarz. 

Ale schudnac trzeba, dla zdrowia i jakosci zycia. 

I tak nieskromnie - cale zycie bylam w centrum uwagi, zaliczalam sie do tych towarzysko rozchwytywanych dziewczyn. Tego juz nie ma i ja to lubie zrzucac na wyglad. Nikt mnie nie zaczepia, nie zwraca na mnie uwagi. Prawda jest, ze gdy przytylam jakby pierwsza transze to spadek zaintetesowania byl dla mnie niezrozumialy, bo w koncu jestes tym samym czlowiekiem. Ale to tez wiele pokazuje, jestes fajna laska to Twoje zycie towarzyskie kwitnie, a jak nie, to masz "swiety spokoj". Prawda jest, ze ja sie sama przed tymi ludzmi schowalam i mi z tym dobrze. Ale tez tesknie za starymi czasami. Pytanie, czy to wina wagi, czy wieku i zmiany priorytetow? 

Ja mam na odwrót. Zaleznosc miedzy waga a komfortem (zarowno psychicznym jak i fizycznym), pewnoscia siebie i samopoczuciem jest u mnie odwrotnie proporcjonalna. Im wiecej waze tym mi gorzej

O to to. Już mi się nie chce nic więcej pisać. W punkt.

Mam takie samo zdanie jak Cyrica. Jak schudne, to okaze sie ze nic w moim zyciu sie nie zmienilo-dalej bede ta sama osoba, i na co zwale wine ze w zyciu mi nie wyszlo?!